Урьд нь барималч байсан Вик Муниз, өөрөө авсан фото зургаа өвөрмөц материал ашиглан "амилуулсны" дараа дахин зураг авч, түүнийгээ орчин үеийн сонгодог уран бүтээл болтол алдаршуулж чадсан хүн.
Түүний уран бүтээлдээ ашигладаг өвөрмөц материалын нэг нь хог, хаягдал болно. Бразилийн нийслэл Рио Де Жаниерод орших дэлхийн хамгийн том хогийн цэгийн хэсэг хог түүгчдийн зургийг авч, томруулан хар цагаанаар буулгасны дараа, уг хогийн цэгээс цуглуулсан түүхий эдээрээ зургийн хэлбэр дүрсийг (үс, нүд, хамар, уруул, бие, суурь) улам тодруулан гаргаж өгдөг. Хог хаягдлаар бий болгосон бүтээлийн зургыг дахин авч, дуудлага худалдаанд оруулан, олсон орлогыг хог түүгчдэд олгосноор тэдний амьдрал бүр мөсөн эргэдэг юм. Тэдгээр зурагнууд мөн Рио Де Жаниерогийн орчин үеийн урлагийн музейд тавигдсан бөгөөд дорхноо нэрд гарч, уг музей одоогийн байдлаар үзэгчдийн тоогоороо Пикасогийн зургийг сонирхогчдын дараа явна (дэлхийд хоёрт гэсэн үг). Ийм л утгатай баримтат киног гэр бүлийн хамт үзэж, ихэд сэтгэл хөдөллөө.
Киноны онцлог үйл явдлууд:
Хогийн машин ирж, хогоо бараг буулгаж амжаагүй байхад тэндхийн ажилчид, уут шуудайгаа барин алтны хойноос эрж байгаа мэт хошууран орно.
Хогийн цэг дээр тогооч байх юм. Хогон дундаас олсон шинэлэг материалаар амттай хоол хийнэ.
Хогийн цэгийн ойролцоо, бас л голдуу хогийн материалаар хийсэн оромж байна. Тэндхийн зарим ажилчид тэнд амьдрах бөгөөд тэд, хулгана, харх, ялаа шумуултай найзлан бас тэмцэн амьдарна.
18 настай хог түүгч "Би биеэ үнэлэхгүй, хар тамхинд орооцолдохгүйгээр ийм ажил хийж яваадаа баярладаг" хэмээн бахдан ярьдаг.
Хогийн цэгийн ахлагч, залуухан залуу "Бид хог түүгчид биш, бид дахин боловруулж болох материал ангилж, ялгаж, тушаадаг хүмүүс" гэж ярих бөгөөд өөрийгөө "байгаль орчны төлөө идэвхитэй тэмцэгч" гэж үзнэ. Хожим тэрээр, зурагнаасаа олсон мөнгөөр оффисээ тохижуулан, хүрээгээ тэлэн, "Хог хаягдал - дахин боловсруулах" сэдвээр дэлхийн анхны уулзалтыг Бразилид зохин байгуулдаг юм.
Хогийн цэг дээр гучаад жил амьдарсан, настайвтар эмэгтэй "Би хэзээ ч музейд орж үзээгүй, тэгтэл одоо миний зураг музейд байдаг болсон" гэж уйлан ярьдаг. Тэрээр олсон мөнгөөрөө тогоочийн дамжаанд суудаг.
Хог түүгчид, элдэв хүний хаясан хогоор нь хүний амьдрал ахуй, хийх ажлыг дүгнэн хошигнон ярьцгаадаг. Хог дээр ажилладаг гэсэн ч тэд ерөнхийдээ гэгээлэг, өөдрөг хүмүүс байгаа нь сэтгэлд хоногшин үлдэв.
"Баян, чинээлэг, алдартай байна гэдэг бол тэд өөр заяатай төрснийх биш, тэдэнд өөр боломж байсных. Хэний ч амьдралд өөр бас бус боломж бас гардаг" гэдгийг энэ уран бүтээлч үзүүлэхийг зорьжээ.
Энэ киног болбол үзээрэй, ихийг бодогдуулах юм билээ.
Түүний уран бүтээлдээ ашигладаг өвөрмөц материалын нэг нь хог, хаягдал болно. Бразилийн нийслэл Рио Де Жаниерод орших дэлхийн хамгийн том хогийн цэгийн хэсэг хог түүгчдийн зургийг авч, томруулан хар цагаанаар буулгасны дараа, уг хогийн цэгээс цуглуулсан түүхий эдээрээ зургийн хэлбэр дүрсийг (үс, нүд, хамар, уруул, бие, суурь) улам тодруулан гаргаж өгдөг. Хог хаягдлаар бий болгосон бүтээлийн зургыг дахин авч, дуудлага худалдаанд оруулан, олсон орлогыг хог түүгчдэд олгосноор тэдний амьдрал бүр мөсөн эргэдэг юм. Тэдгээр зурагнууд мөн Рио Де Жаниерогийн орчин үеийн урлагийн музейд тавигдсан бөгөөд дорхноо нэрд гарч, уг музей одоогийн байдлаар үзэгчдийн тоогоороо Пикасогийн зургийг сонирхогчдын дараа явна (дэлхийд хоёрт гэсэн үг). Ийм л утгатай баримтат киног гэр бүлийн хамт үзэж, ихэд сэтгэл хөдөллөө.
Киноны онцлог үйл явдлууд:
Хогийн машин ирж, хогоо бараг буулгаж амжаагүй байхад тэндхийн ажилчид, уут шуудайгаа барин алтны хойноос эрж байгаа мэт хошууран орно.
Хогийн цэг дээр тогооч байх юм. Хогон дундаас олсон шинэлэг материалаар амттай хоол хийнэ.
Хогийн цэгийн ойролцоо, бас л голдуу хогийн материалаар хийсэн оромж байна. Тэндхийн зарим ажилчид тэнд амьдрах бөгөөд тэд, хулгана, харх, ялаа шумуултай найзлан бас тэмцэн амьдарна.
18 настай хог түүгч "Би биеэ үнэлэхгүй, хар тамхинд орооцолдохгүйгээр ийм ажил хийж яваадаа баярладаг" хэмээн бахдан ярьдаг.
Хогийн цэгийн ахлагч, залуухан залуу "Бид хог түүгчид биш, бид дахин боловруулж болох материал ангилж, ялгаж, тушаадаг хүмүүс" гэж ярих бөгөөд өөрийгөө "байгаль орчны төлөө идэвхитэй тэмцэгч" гэж үзнэ. Хожим тэрээр, зурагнаасаа олсон мөнгөөр оффисээ тохижуулан, хүрээгээ тэлэн, "Хог хаягдал - дахин боловсруулах" сэдвээр дэлхийн анхны уулзалтыг Бразилид зохин байгуулдаг юм.
Хогийн цэг дээр гучаад жил амьдарсан, настайвтар эмэгтэй "Би хэзээ ч музейд орж үзээгүй, тэгтэл одоо миний зураг музейд байдаг болсон" гэж уйлан ярьдаг. Тэрээр олсон мөнгөөрөө тогоочийн дамжаанд суудаг.
Хог түүгчид, элдэв хүний хаясан хогоор нь хүний амьдрал ахуй, хийх ажлыг дүгнэн хошигнон ярьцгаадаг. Хог дээр ажилладаг гэсэн ч тэд ерөнхийдээ гэгээлэг, өөдрөг хүмүүс байгаа нь сэтгэлд хоногшин үлдэв.
"Баян, чинээлэг, алдартай байна гэдэг бол тэд өөр заяатай төрснийх биш, тэдэнд өөр боломж байсных. Хэний ч амьдралд өөр бас бус боломж бас гардаг" гэдгийг энэ уран бүтээлч үзүүлэхийг зорьжээ.
Энэ киног болбол үзээрэй, ихийг бодогдуулах юм билээ.
4 comments:
Боломж гэснээс, ямар ч хүнд амьдралд маш том гурван боломж дор хаяж таардаг гэнэ.
Яг таарах тохиолдолд нь шүүрч авбал амжилтууд ар араасаа дагадаг гэж байгаам.
za
Yamar saihan hunleg uran buteelch ve? Manaid hogiin tsegiig zorij ochdog erhten, uarn buteelch setguulch baidag bolov uu?
Naizaa Braziliin niislel Brazilia gedeg yumaa.Rio De Janeiro bol Brazildaa hamgiin tom hot ni boloi
Post a Comment